Afgelopen zondag was het dan eindelijk zo ver. Ons jubileumconcert vanwege ons 50 jarig bestaan. Eigenlijk een 50+ concert, en dan heb ik het niet over de leeftijd van de leden, maar over de jaar waarin we corona achter ons lieten en we alle optredens moesten inhalen, zoals zoveel verenigingen. Vandaar dat we het een jaartje hebben opgeschoven. Maar ik dwaal af. Nu terug naar afgelopen zondag.
Na maanden te hebben gerepeteerd tussen alle optredens door, was daar de dag. 22 oktober was gepland voor het grote concert in de Koningshof in Maassluis. Vanaf 12.00 uur werd er opgebouwd, en vanaf 16.00 uur hadden we de doorloop om te zorgen dat alles goed stond afgesteld.
Om 16.00 uur zat iedereen op zijn plek, en kon de repetitie en doorloop beginnen. Eigenlijk liep dat niet eens zo gek. De verlichting werd afgesteld, de standaards op de goede hoogte, en na ruim 1 1/2 uur waren we klaar voor het concert. Iedereen toog nog even naar huis of naar het verengingsgebouw voor een hapje, om daarna toch wel enigszins zenuwachtig aan het concert te beginnen. Vanaf 19.30 ging de zaal open maar vanaf 19.00 uur stroomde de hal van de Koningshof al goed vol. Ook aardig wat oud leden waren op het concert afgekomen. Niet zo vreemd natuurlijk, aangezien het voor flink wat mensen een “trip down memory lane”was. De stemming zat er goed in, en iedereen had er zin in. Toen dan toch om 19.30 de zaal open ging, en iedereen op zijn plekkie zat, kwamen we op in gala/avondkleding. Niemand kon uiteraard zijn oude uniform meer aan, dus dan moet je wat anders verzinnen. Stipt om 20.00 uur begon het concert met de openingsfanfare zoals we dat deden als drumfanfare. De trompettisten op de trappen en de rest op het podium. De toon voor het concert was ook direct gezet.
Na de Intrada, zoals we dat vroeger noemde, werd onze “verteller” voorgesteld. Gertjan van de Velden is een oudlid, en tevens ook lid van de culturele raad. Hij deed het verhaal van uit een luie stoel, en nam iedereen mee op de muzikale trip van 50 jaar Wapen van Maassluis/Furietoeters. Het werd een boeiend verhaal waarbij er regelmatig “oh ja dat weet ik nog wel “momenten uit de zaal kwamen. Ook de leden die er helaas niet meer zijn, werden niet vergeten. Ik noem een Johan de Lavoir, een Jan Hofman, Klaas en Klazien en zo zijn er nog wel meer. Uiteraard hebben we ook nog mensen die nog wel in leven zijn, gelukkig, maar die ook niet meer bij de club zijn. Laten we niet vergeten wat Jan Groeneveld en Carel Verhappen voor de club betekend hebben. Dit leverde uiteraard wel weer tranen op, in ieder geval als ik voor mezelf spreek. Bij het nummer March to Greenfield, wat ooit speciaal voor Jan Groeneveld geschreven is door Marcel van Raay, draaide Michiel zich even om naar Elly Groeneveld. Helaas kon Jan er zelf niet bij zijn, maar zo liet hij zien dat we aan m dachten. Nadat het eerste gedeelte was afgesloten was het de beurt aan Daan om de jubilarissen naar voren te halen. Ook dit was door de Corona al enige jaren niet meer gebeurd.
Als eerste was het de beurt aan ons oudste lid Albert Knaapen. Deze man is al 79 jaar en speelt nog steeds mee op de bes-bas. Hij heeft wel de straatoptredens vaarwel gezegd, maar dat mag ook wel op deze leeftijd. Albert kreeg van Daan, uiteraard een speech en een vergulde KNMO speld voor 40 jaar lidmaatschap bij het Wapen van Maassluis. Daarna was het de beurt aan (o)pa. Ook pap (cor buys) is al ruim 40 jaar lid bij onze club en speelt nog zoveel mogelijk mee. Muziek is zijn lust en zijn leven. Nadat hij van Daan de speld in ontvangst had genomen, was er nog een verrassing voor hem. Mijn zusje en ik vonden dat hij wel iets extra’s verdiend had. Onze vader is een enorm gewaardeerd lid, bij de club, maar bovenal een vader en opa uit duizenden. Uiteraard ging dit niet zonder een paar tranen te hebben laten vloeien, en nadat hij zijn kado in ontvangst had genomen, ging Daan door naar jubilaris nummer 3. Ook Koen, Maurice, en Patrick, allen al 12.5 jaar lid van de club, kregen hiervoor een bronzen speldje van de KNMO. Uiteraard mochten ook de nodige oorkondes en bloemen hierbij niet ontbreken. En terwijl Daan dacht dat hij klaar was met de jubilarissen was er voor hem ook een speciale verassing. Daan is al lid vanaf het begin, en heeft alle speldjes en oorkondes al gehad. Een aantal jaar geleden is hij al geridderd, dus bleef er nog weinig over wat er voor hem gedaan kon worden. Maar toch……Daan werd benoemd tot Erelid en deze oorkonde werd uitgereikt door zijn eigen moeder, die ook Erelid is. Had hij even niet op gerekend. Zo leuk om mensen op deze manier te mogen verassen.
Uiteraard was dit even een afsluiter met Lang zullen ze leven, en toen brak er even een rustmomentje aan.
PAUZE
En daar gaan we weer. Deel 2 beloofde wat luchtiger te worden, niet zoveel tranen, want dat speelt echt voor geen meter kan ik u vertellen. Gehuld in onze nieuwe jassen, begonnen we aan het tweede gedeelte. Het gedeelte als Furietoeters. Ook hier vertelde Gertjan de rest van het verhaal, nu aan de bar. Ook deze muziek was weer top afgesteld op het verhaal. Nadat we begonnen waren met Ei of the Tiger (klein grapje van Michiel) ging hij weer verder met het verhaal. Er werd verteld over de terugloop van leden, en de fusie die we aangegaan zijn met de Glazen Stad. Helaas is dit op niets uitgelopen, afgezien van de leden die zijn blijven hangen. Ik noem een Jolanda, Mieke en Gerie. Het verhaal gaat door, en ik moet hier wel iets bij vermelden. Ik weet dat vrouwen zich vaak kunnen verkleden in een best korte tijd, maar dat had ik nog niet bij mannen gezien. Onze Michiel kreeg het voor elkaar om in een tijdsbestek van ca. 20 minuten 3 verschillende jassen aan te trekken. Je moet er maar op komen. Hij had dit puur afgestemd op de muziek. Ook Gertjan ontkwam niet aan een lolletje. Hij vertelde verder, en kwam bij het stuk waarin stond dat er vroeger aardig wat relaties waren ontstaan tussen majorettes en muzikanten. Hij zelf was er daar ook een van. Op het moment dat hij daar aanbeland was, kreeg hij van Michiel een majorette baton in zijn handen gedrukt, van laat maar zien dan…..Ach een geintje moet kunnen. Heel langzaam kwam het einde van het concert in zicht. Zoals we eigenlijk bijna altijd doen, en wat ik ooit al eerder heb geschreven, is dit nummer bijna ons lijflied geworden. Ook hier eindigde we met “Echte Vrienden” want bovenal is maar weer eens gebleken wat een enorm fijne muziekfamilie we zijn. Voor elkaar klaar staan staat bovenaan, en ach ……muziek maken verbindt mensen nou eenmaal. We zijn enorm blij dat onze club niet echt onder de Corona heeft geleden en zelfs flink gegroeid zijn.
Als laatste was het de beurt aan Albert. Hij bedankte het publiek voor hun komst, en uiteraard ook de mensen achter de schermen. Uiteraard werden ook Michiel, Gertjan, Jolanda en Paul (ja die van de film en de foto’s) hartelijk bedankt. Het concert was aan het einde gekomen, en Albert eindigde dan ook met de woorden het is de “hoogste tijd”.
We hopen uiteraard dat iedereen enorm genoten heeft, en dat u het leuk vindt om dit nog eens na te lezen. Ik heb het met plezier geschreven.