Auteur: Daanvanderend

Monheim was uit en Mönchengladbach kwam. En niet op maandag maar op dinsdag. Waarschuwingen waren als lang en hoog, bijna alsof we de alpen moesten beklimmen. Het zou in ieder geval een lange dag worden. Om 8 uur was het verzamelen in Wateringen bij de busmaatschappij. En het was direct een gezellige boel. Toen iedereen binnen was ging het op weg en tot onze verbazing reed de bus bijna langs ons clubhuis. Maar goed, gedane zaken nemen geen keer en dus ging het op weg naar Lienden om daar muziekvereniging Amacitia op te halen. Een groepje van ongeveer 10 mensen wat vroeger ook een grote drumfanfare was. Onderweg belandden we ook in een paar files. De weg naar het clubhuis van Amacitia ging over hele smalle landweggetjes. Gelukkig konden we in hun clubhuis nog wel even gebruik maken van hun wc’s.  Terwijl wij met de bus waren, waren Ton en Nico op weg naar Waalwijk om een aanhanger met riksja’s te halen. Die hebben we vorige jaar ook in Monheim gebruikt en dat werkte goed. In Mönchengladbach kwamen we terecht in een grote sporthal. Totaal waren er zo’n 7 of 8 Nederlandse korpsen aanwezig. Het was al een aardig stukje wandelen vanaf de sporthal naar de start. Ton en Nico stonden ons daar al op te wachten. Onze club was nummer 6 in de stoet dus redelijk vooraan. Onderweg ging het muzikaal erg goed. We hadden zelfs drie heren op de sousafoon die op een gegeven moment hun eigen show maakten en dat viel zeer in de smaak bij de organisatie. De alpen bleken een flinke heuvel te zijn en speciaal waren daarvoor een paar mensen meegegaan die vrijwillig de riksja’s naar boven duwden. Alle lof voor deze harde werkers want met het zonnetje erbij was het erg warm geworden. Heuvel af ging erg snel en voordat we het wisten stonden we na twee en een half uur lopen aan het eind van de stoet. Welke straat we ook in gingen, overal stond rijen dik publiek en dat stimuleert en motiveert. In de bus terug werd het nog extra gezellig en in Lienden kregen we te horen dat ze ons graag zouden zien eind mei in Zoelen. Uit de berichten van de impresario kunnen we al een beetje proeven dat we voor volgend jaar weer een optreden bij kunnen schrijven.  
We kunnen dus niet anders concluderen dan dat we een mooi en heeeel erg gezellig hebben gelopen. 

Het eerste optreden van het jaar was het Groot carnaval op Rozenburg bij CV de Smooksnuivers. We doen dat al enkele jaren en eigenlijk is het scenario bekend. Dus wat er voor ons nog in zit is er een mooi optreden van te maken. Het was weer verzamelen bij Indus en met auto’s gingen we naar het Raadhuisplein. Geen praalwagen deze keer maar op het randje van het waterornament werd de sleutel overdracht gedaan. Beetje jammer eigenlijk want veel body heeft die sleuteloverdracht dan ook niet. In een dorp waar carnaval door een kleine groep wordt gevierd Na de sleuteloverdracht gingen we een rondje plein doen. Na dit rondje was het de bedoeling dat we terug zouden lopen naar Indus en zoals we weten verliezen we dan een paar mensen. Met een klein groepje liepen we terug naar Indus en dat was leerzaam. Dan blijkt dat je lopen én spelen niet zo maar even doet. In de avond moest het beter en omdat we bijna compleet waren ging het ook heel erg goed. Een nieuw blokje geïntroduceerd met Despacito, Gloria en Collegiala en dat ging heel erg goed met een ‘we want more’ als reactie. Dat streelt je muzikantenhart.  Tweede set een beetje buiten de comfortzone gespeeld zoals Leef en Het Dorp. Niet echt carnavalsnummers maar wel heel erg gewaardeerd. Het derde en laatste setje was weer gewoon maar ook die werd fantastisch neergezet. 
Zo kunnen we terug kijken op een mooi optreden met veel waardering van het publiek. 

Ondanks de nare berichten aan de start van 2019, hebben we toch een versoberde aftrap gehouden. Zoals altijd werd op deze avond een nieuwjaarsspeech gehouden met een terugblik op 2018 en een kleine vooruitblik op 2019. 

Speech 

Vanavond toch bijeen in een minder prettige setting dan dat we gewend zijn. Het overlijden van Paul, en de snelheid waarin dit is gebeurd, laat bij iedereen een diepe, diepe indruk achter. Paul werd in de vereniging misschien niet door iedereen goed begrepen. Zijn knorrige inslag en soms corrigerende toon, maakte dat hij niet altijd even benaderbaar was, zeker niet voor de jeugd. Maar wanneer je hem beter leerde kennen, kwam je een man tegen die zeer betrokken was bij de vereniging én ook bij zijn gezin, kinderen, klein kinderen en achterkleinkinderen. Vanmorgen heeft Albert bij de uitvaart al mooie woorden gesproken waarvoor ik Albert zeer erkentelijk ben. In 2014 hebben we Paul Lid van Verdienste gemaakt want wat deze man voor de club heeft gedaan in heden en verleden, is kolossaal. Tot op zijn ziekbed is hij eigenlijk actief gebleven voor de club. Zijn huidige taken, instrumentbeheer en bingo, moeten nu worden overgenomen door verschillende mensen. De bingo gaat gewoon door want voorlopig kunnen we nog niet zonder die financiële pijler onder onze vereniging. Ik ben dan ook zeer blij dat dit, toen bleek dat Paul niet meer terug zou komen, zo voortvarend is opgepakt. Maar het is wel zo dat de mensen die al veel werk in de vereniging verrichten, er nu nog wat meer bij hebben gekregen.
Paul, ik hoop dat ze daarboven een mooi plaatsje voor je hebben ingeruimd en hopelijk spelen ze er ook bingo. Wij zullen je in ieder geval nooit vergeten.

Nu terug naar de orde van de dag. Zoals jullie gewend zijn altijd eerst een terugblik op het afgelopen jaar 2018. Het jaar 2018 is toch weer een druk jaartje geworden. Aan het begin zag het er nog niet zo uit met in de eerste 3 maanden drie optredens. Maar daarna barstte het los. In totaal toch 22 optredens in 2018 en daar zaten een paar memorabele bij zoals nog steeds het Oktoberfest bij MVV. Maar het meest memorabel is het Sinterklaas optreden bij het Sophia Kinderziekenhuis met de sponsoring van de bus door de firma Nootenboom. Dat gaf een heel apart en warm gevoel van binnen om dit voor de kinderen én het personeel te mogen doen.
Naast dat we ook weer nieuwe dingen hebben gedaan, worden sommige optredens al weer ‘gewoon’ omdat we die al meerdere jaren doen. Toch moeten we als muzikanten in gedachte houden dat we de mensen bij die ‘gewone’ optredens, steeds blijven verrassen én dat we er naar streven om kwalitatief steeds beter te worden. Dat moet ons als muzikanten bij de les houden én de uitdaging zijn die ons scherp houdt. Zoals alles in het leven moet je ook applaus verdienen.

Even 2018 in vogelvlucht. We begonnen 2018 natuurlijk met een heerlijk buffet. Daarna carnaval op Rozenburg en Monheim en een nog niet eerder gedaan optreden op de ijsbaan in Den Haag. Even langs Mijdrecht naar de Koningsdag in Maassluis en een aparte lampionoptocht op Rozenburg. Vervolgens was het twee keer de slagwerkers die in schijnwerpers kwamen te staan met de traditionele dodenherdenking en medewerking aan de week van de cultuur. Vervolgens een experiment in Katwijk, dan weer terug naar Maassluis voor een 100-jarige en naar Maasland op de Karperhoeve, gevolgd door een heerlijke BBQ. Ook de eindexamenkandidaten van het Revius college waren er weer 2 keer. Na de vakantie weer naar Maasland voor het familiefeest om weer bij de Furieade uit te komen en een stadsquiz en het Oktoberfest. Toen kwam sint aan in Maassluis, Rozenburg en weer Maassluis met als slot Sophia. En ons optredens jaar werd afgesloten zoals we begonnen, met de carnaval en een mooie avond met lekker eten.

Maar we hebben nog meer gedaan want begin november zijn we een weekend op kamp geweest in Otterlo. Voor het eerst in het bestaan van de vereniging. Het is een heel memorabel weekend geworden waarin we hebben aangetoond dat spelen en gezelligheid heel goed samen kunnen gaan. Een fantastisch weekend dat in ons geheugen gegrift zal blijven. En nog maar een keer een groot applaus voor Jolanda die hier een jaar aan gewerkt heeft en ons ter plekke zo goed verzorgd heeft. (applaus). Ook het bakken van de kippenvleugeltjes door Paul en vervolgens het brandalarm zal in ons geheugen blijven.

Wat nog meer in 2018? De bezetting is meer in evenwicht gekomen. Met de komst van Patrick en Mieke op de trombone en Angelique en Miranda op de alt hoorn, samen met Cor en Erwin op de euphonium is de klankkleur van de club sterk verbetert. Dit zijn echter verbeteringen die van binnenuit zijn gekomen en niet door uitbreiding met nieuwe mensen. In 2018 hebben we alleen Ria als nieuw lid van de familie welkom kunnen heten. Met een complete bezetting worden we steeds sterker en beter maar zodra er gaten vallen zijn we op alle punten ook kwetsbaar. Natuurlijk vergeet ik hierbij niet de invallers Kevin Vervloet, Paul Moerman en Michiel die er af en toe voor zorgen dat een optreden juist wel door kan gaan waarvoor heel veel dank.

Dat wordt de grote opdracht voor ons allemaal in 2019. Uitbreiding met nieuwe muzikanten.
Ken je mensen of kom je in contact met mensen die reeds een blaasinstrument bespelen, probeer ze te interesseren voor onze club. Misschien moeten we met elkaar iets verzinnen waardoor mensen geïnteresseerd willen raken. Het bestuur kan ze niet van de bomen plukken maar samen kunnen we misschien wel slagen in deze missie. Dit zelfde geldt overigens voor de achterban want naast de muzikanten heb je ook mensen met ambitie nodig die zich belangeloos in willen zetten voor de club. Er is in een club altijd wel iets te doen, bijvoorbeeld digitaliseren van muziek of uitzoekwerk of iets timmeren. Er is altijd werk te vinden. Nieuw bloed in de club is ook belangrijk om de continuïteit van de club. Zowel muzikanten als vrijwilligers.

Waren er in 2018 alleen maar positieve zaken? Nou nee, want in april kwam ineens het fenomeen AVG, de wet op de privacy, om de hoek kijken en om dat voor de deadline klaar te krijgen moest er, ondanks ons kleine clubje, toch erg veel werk worden verzet maar het is allemaal op tijd afgekomen.

In de zomervakantie kwam er een tweede zorgenkindje bij namelijk het plan voor een groot sportcomplex en daarmee het eventueel verdwijnen van ons gebouw. Ondertussen zijn er allerlei ontwikkelingen op dit gebied en zijn er zoveel instanties mee bezig, dat we gewoon even af moeten wachten hoe dit zich gaat ontwikkelen. Maar wanneer we de barricade op moeten zullen we dat zeker niet laten.

Iets anders wat in 2018 op de achtergrond is ontstaan is een voorzittersoverleg tussen onze club, de voorzitter van de Maassluise Harmonie en de voorzitter van muziekvereniging Kunst na Arbeid. Op initiatief de Culturele Raad is het overleg begonnen om eens te kijken wat onze overeenkomsten, onze verschillen en onze gezamenlijke frustraties zijn maar vooral hoe we de muziekcultuur in Maassluis met elkaar kunnen versterken. Volgende week maandag is er een vervolg op twee eerdere bijeenkomsten waarbij we zullen trachten te komen tot een gezamenlijke muziekfolder die we in de tas voor nieuwe bewoners willen hebben zodat iedere nieuwe ingezetene van Maassluis direct geïnformeerd is over wat er in Maassluis op muziekgebied is te vinden. Het gaat met kleine stapjes maar er is voor het eerst een overleg en dat betekend al heel wat. We zullen zien wat dit ons nog meer kan brengen.

We hebben afgelopen jaar ook ons best moeten doen om weer aansluiting te krijgen bij bijvoorbeeld een cultuuroverleg, culturele raad Maassluis en dergelijke instanties want sinds we in 2014 de naam FurieToeters zijn gaan dragen, lijkt het alsof we uit cultureel geheugen van Maassluis gewist zijn. 

Ik ga nu naar het einde van de speech en wil iedereen die in 2018 een bijdrage heeft geleverd aan dit mooie jaar van harte bedanken voor hun bijdrage en inzet, de uniformencommissie, het bingo team, de muziekcommissie, de instructie, de managers, alle invallers, mijn bestuursleden en alle muzikanten en vrienden van onze club.  Zonder jullie hadden we dit niet voor elkaar gekregen. (applausje voor jezelf)

Mijn wensen voor 2019 is dat we weer veel kunnen lachen, gezellige optredens zullen hebben, muzikale stappen maken, dat we allemaal gezond mogen blijven en op dezelfde respectvolle manier met elkaar om blijven gaan.

Op 2019!!

Na de speech was het moment van huldiging aangekomen. Er waren 4 jubilarissen namelijk Mieke, Jaco en Jolanda, begonnen bij De Glazen Stad, en Kevin, begonnen bij Het Wapen. Allen vierden hun 12 en half jarig jubileum. Uit handen van het bestuur ontvingen zij een speldje en een oorkonde namens de Zuid-Hollandse Bond van Muziekverenigingen. 
Na de huldiging is het nog lang onrustig en gezellig. 

Het eerste echte grote optreden dat op de agenda stond was de Open Monumentendag op 9 september. Maar eigenlijk was het eenzelfde optreden als op 4 augustus, de meezingmiddag. Wederom op de markt alleen hoefden we ons nu niet te verkassen. De middag begon erg nat en met onweer. Daardoor startten we een half uurtje later dan gepland. Op de fontein lagen rubber platen maar die waren zo nat dat je er niet op kon staan. In gescheiden vorm hebben we ons maar rond de fontein geschaard. Naarmate we gingen spelen, ging ook de zon schijnen. Zo hoort het ook. Eventjes leek het weer wederom om te slaan maar dat waren maar een paar druppels. Naarmate de zon scheen werd het steeds gezelliger en vooral de bezoekers van het stadscafé De Waker werden steeds luidruchtiger zodat we onze pijlen maar op dat publiek richtten. Zo deden de mensen een foxtrot en een walsje en het werd afgesloten met een polonaise over de markt. Dan heb je het muzikant helemaal naar je zin. Omdat we zo ons best hadden gedaan, kregen we van De Waker een drankje aangeboden. Helaas zit dat niet bij organisaties ingebakken dat muzikanten veel in hun instrument spugen en dus af en toe wat water of andere versnapering nodig hebben omdat ze anders drooglopen. Maar dat is misschien een kwestie van opvoeden.