De grote dag was aangebroken, de reis naar Monheim zou beginnen. Er ging aan deze dag overigens heel wat vooraf. Bij de aanbieding was als gezegd dat we deze keer moesten lopen vooraan de stoet. We weten dat er een paar krakende wagens tussen ons zitten maar een beetje overmoedig zeiden deze dat ze wel mee zouden lopen. Maar dat ging hem achteraf toch niet worden. Angelique ging direct aan de slag om een oplossing te vinden en het voorstel werd een golfkar. Dat was nog niet eens de moeilijkste oplossing maar toen kwam het, hoe krijg je dat ding in Monheim? Rob van Marrewijk kon met een telefoontje een aanhanger regelen maar dan moet er nog een auto voor en een chauffeur. Ook weer Angelique offerde haar auto op en Ton, onze zanger, zou rijden. Een golfkar staat ook weer niet zo bij de deur dus op maandag moest er eerst een aanhanger gehaald worden in Maasland en dan door naar Wijk bij Duurstede om een golfkar daar op te krijgen en vervolgens naar Monheim. Als ik het zo opschrijf lijkt het allemaal makkelijk maar om dit in anderhalve week te organiseren is zeer stressvol.
En zo stonden we om zeven uur te wachten op de bus van half acht …….. die niet kwam. In de bus zat ook de Herremenie uit Naaldwijk die ook naar Monheim gingen en onze grote vriend Paul speelt bij de Herremenie. Die appte dat ze al bij Vlaardingen zaten en hij vroeg zich af of wij nog wel meegingen. Ja, dat was wel de bedoeling. Dus wederom stress want de wet van Murphy had zijn invloed op dit optreden.
De impresario in Duitsland werd gebeld en toen de bus al in Barendrecht was kreeg deze opdracht om op rasse schreden terug te keren naar Maassluis om ons op te halen. Bijna een uur later dan gepland reden we dan toch richting Monheim. We waren toch op tijd om ons te melden. In Monheim werden we uit de bus gezet met spullen. De bus zou de Herremenie afzetten en dan terug komen maar… de bus kwam terug en reed, met een vriendelijk zwaaiende chauffeur, hard voorbij, een aantal verbaasde gezichten achterlatend. Oké, waarom zou dit wel goed gaan toch?? Ondertussen was ook Ton met Nico en golfkar gearriveerd in Monheim en hadden we de tijd om de golfkar voorzichtig van de aanhanger af te krijgen. Ondertussen was chauffeur en bus ook teruggekeerd en konden we dan toch nog al onze spullen kwijt. De golfkar werd ondertussen opgetuigd met vlaggetjes en met jeugd aan boord reed Jolanda enkel proefrondjes.
Zo langzamerhand was het tijd geworden om naar onze opstelplaats te lopen. Omdat we voorop liepen moesten we achteraan de stoet opstellen. Beetje vreemd. Reden hiervoor was dat er ook een voorstelronde gelopen moest worden voorafgaande aan de optocht. Achter ons sloot nummer twee zich aan en dan nummer drie enz. Zo hebben wij dus twee hele ronden gelopen. Toen Carla, Cor en Albert zich in de golfkar hadden genesteld, en Jolanda het stuur had genomen, ging het richting de opstelplaats. Het tempo en snelheid was heel goed maar er was ons voorspelt dat de zugleiter een oudere man was die heel, heel langzaam liep. En dat was ook zo. Andreas, zo heette hij, was niet een van de snelste. Hij was zelfs zo langzaam, dat de golfkar er warm van liep en er af en toe mee stopte en er gestept en geduwd moest worden. De groep bleef goed bij elkaar en dat was muzikaal gezien wel erg lekker. We hebben een aardig stuk gelopen maar om 4 uur kwam er een einde aan de tocht. Andreas werd bedankt voor zijn leiding en toen moesten we nog naar het gemeentehuis want daar zou de bus naartoe komen. Ondertussen was het weer ook slechter geworden en begon het te regenen. Dat hadden we weer goed geschoten want het was de gehele middag droog gebleven. De golfkar werd weer op de aanhanger gezet onder het toezien van een busleiter want we stonden een beetje in de weg en gooiden de dienstregeling van de bussen in de war. Vlak na vertrek zijn we ook nog even gestopt bij de Mac die direct stampvol stond. Daarna ging het regelrecht door naar Maassluis en vervolgens naar Naaldwijk. Het verhaal was hiermee nog niet afgelopen want de telefoon van Angelique lag nog in de bus. Murphy toch!? Gelukkig was de buschauffeur op de weg terug van Naaldwijk en gestopt in Vlaardingen waar de telefoon nog opgehaald kon worden. Zo kwam er een einde aan een stressie maar ook leuke dag.
En nog was het niet over want in de week werd Angelique gebeld door Jan, de impresario, en die moest de complimenten overbrengen van Andreas de Zugleiter. Andreas had hem in de 16 jaar dat Jan voor de clubs zorgde, nog nooit persoonlijk opgebeld. Andreas vond ons de meest sociale en aardigste band die hij ooit had begeleid en hij nodigde ons op voorhand uit om volgend jaar ook te komen op het besloten feest op zondagavond. Wie weet wat dit ons nog gaat brengen aan leuke optredens.
iedereen die zijn uiterste best heeft gedaan om dit optreden tot een mooi einde te brengen verdiend een pluim. Het zat niet op alle momenten mee maar persoonlijk hoop ik dat we dit nog een flink aantal jaren voort kunnen zetten.
